Woensdag 17 Oktober

Woensdag is er grote markt in Sunyani en ik ben nog steeds een meisje dus daar ga ik met Christine heen. Je komt hier gewoon ogen tekort. Kraampjes met vis, bh's potten, pannen, oorbellen, alles door elkaar. daartussen staat nog iemand met een geluidsbox met harde muziek keihard te bidden. Auto's keren op plekken waar ze niet keren kunnen, de marktkramen worden met kruiwagens die propvol geladen zijn bevoorraad. Het is hier niet saai dus. we weten ook nog wat leuke dingen te shoppen dus bezweet maar voldaan stappen we na een uurtje de taxi weer in.
Thuis ff opfrissen en eten en dan stap ik de container weer in. Ik heb al aardig wat kunnen doen. Als ik bijna achterin ben kom ik een , volgens mij, bekende koffer tegen. Het zal toch niet? Maar ja hoor het vliegtuiglabel met onze naam en de datum 2013 zit er nog aan. En of er goed op de spullen wordt gepast hier. Als het werk klaar is kan de container weer dicht en ik onder de douche.
Moses is inmiddels gearriveerd en heeft een probleem. De vader van één van de kinderen die op Hanukkah heeft gewoond heeft zondag een ongeluk gehad. Hij ligt in het ziekenhuis en het gaat niet zo goed met hem. Hij moet met de ambulance naar Kumassi, ongeveer 2 1/2 uur hier vandaan, om een ct-scan te laten maken. De familie heeft geen geld en Moses vraagt of ik dat van het sponsorgeld wil betalen. We gaan samen naar het ziekenhuis, Christine gaat ook mee. We komen op een zaal met ik denk wel 15 bedden. Het is een soort eerste hulp afdeling. Alle patienten hebben iemand , vaak van de familie, bij zich die ze verzorgt, geld haalt als dat nodig is, eten regelt en ga zo maar door. Lappen stof hangen half om de bedden maar van privacy is hier geen sprake. Er ligt een meisje dat bijna niet meer reageert, daarnaast een zwangere dame en daar tegenover Adua's vader. We melden ons eerst bij de arts en gaan dan naar de vader. Erg ongemakkelijk dit, de man is onrustig, Moses legt uit wat er aan de hand is en ondertussen wachten we op de zoon om het geld te geven. Hij komt gelukkig snel, wij geven het geld en dan kan de ambulance gebeld worden. Vanavond lukt niet meer dus morgen gaat hij naar Kumassi, hoop ik.
Daarna gaat Moses nog even met ons naar de kinderafdeling. Daar is het ook weer allemaal bedjes met kindjes en daarnaast een familielid die daar voor moet zorgen. De hoofdzuster heeft net haar dienst overgedragen maar wil met Moses nog langs wat patientjes. Eerst een jongentje met sikkelcelziekte die erg veel pijn heeft, Moeder is naar huis om geld voor de behandeling te halen. Dan naar een meisje dat TBC heeft, ook weer hetzelfde verhaal. Vervolgens gaan we naar een meisje van 7 jaar met HIV. Haar vader en moeder zijn daar al aan overleden en Oma bij haar voor de verzorging. Daarna gaan we naar een apart kamertje. Daar ligt een ventje dat malaria heeft in zijn hersenen. Als je er op tijd bij bent en de behandeling snel start kan hij er nog wel goed vanaf komen. Als dat niet het geval is heeft hij zeker hersenschade. Het mannetje ligt te rillen in zijn bedje en draait met z'n ogen. Hartverscheurend dit om te zien en ongelofelijk dat een kinderleven hier echt af kan hangen van een paar tientjes. Ik heb geld bij me om voor 2 kindjes de behandeling te starten, zo indrukwekkend dit en ook raar en verwarrend. Van het geld waar ik in Nederland een kar boodschappen voor haal kan ik hier 2 kindjes misschien nog een toekomst geven. Ik ga echt jankend naar buiten. Daar struikelen we zowat over een brancard met een ijzeren ronde koepel erop, soort bbq op wielen om te zien. Dat is voor de dode mensen zegt Moses. Poeh zeg.
Echt onder de indruk rijden we terug naar Hanukkah, het is niet zo'n vrolijk verhaal maar dit maak ik hier dus ook mee. Op Hanukkah nog een foto maken van Moses en de kids en naar Koen sturen dan kan zijn artikel worden gepubliceerd. Morgen gaan we weer naar het ziekenhuis om te kijken hoe het met de kindjes gaat.

's Avonds komt Moses nog langs en verteld over zij eerste bezoek aan Nederland. Hij reed met Mariette in de auto en dacht dat er een aardbeving was omdat hij de weg omhoog zag komen, bleek het een brug te zijn. Of kranen die werken op een sensor en ga zo maar door. We liggen echt dubbel en das ook weer fijn. Beetje dubbel na zo'n middag maar ik ben tenslotte ook maar een mens.